gamaliël 8

Maria Valtorta:

'Ze keren terug naar de Tempel

en de meest vurigen, bedwelmd door satanische ijver,

presenteren zich bij de Hogepriester om de vrije hand te krijgen om te vervolgen.

Onder hen is Saul de meest verhitte.

Nadat hij de machtiging heeft ontvangen

- een perkament met in het rood het zegel van de Tempel - vertrekt hij.

Geen tijd te verspillen. Hij bereidt zich onmiddellijk voor op de reis en de vervolging.

Stefanus' bloed had het effect van rood op een stier

en wijn op een alcoholist.

Het dreef hem tot woede.

Hij is lelijker dan ooit.

Pardon, apostel...

Maar ik moet zeggen wat ik zie.

Terwijl hij wacht op ik weet niet wie,

ziet hij Gamaliël tegen de pilaar leunen en gaat naar hem toe.

Ik heb de indruk dat Saul een van die was die een geschil nooit lieten vallen,

maar met een vliegende aandrang altijd weer in de aanval gingen.

Eerst ten kwade, later ten goede...

Ik zie nu precies de scène van gisteravond,

die ik daarom niet zal herhalen.

En niets anders.

Ik had Gamaliël niet herkend,

veel ouder dan in de tijd van het dispuut van de jonge Jezus,

en nu met een hoofdtooi die hij toen niet had.

Maar ik vertel de waarheid.

Sindsdien vond ik hem leuk.

Nu vind ik hem nog leuker.

Hij dwingt respect van mij af.

Ik weet niet of hij als christen gestorven is.

Maar ik wou dat dat zo was, omdat ik denk dat hij het verdiende.

Hij was goed.

Zoals u ziet, een visioen werkelijk ondenkbaar om te hebben.

Vooral wat Gamaliël betreft.

Maar het is zo helder!

Een van de helderste en meest indringende.

Ik kon de mensen, de stenen en de worpen tellen,

de details waren zo nauwkeurig.

Voorlopig geen commentaar van Jezus.'

[7/8/44]