Agnes zegent beul, bidt voor zijn geest
Maria Valtorta:
'Op dat moment leek het mij zo
dat de geïrriteerde prefect zijn assistenten opdracht gaf om Agnes' polsen te boeien,
zodat ze niet zou kunnen ontsnappen of oneerbiedige daden begaan tegenover de simulacra.
Vanaf dat moment werd ze namelijk als een schuldige en gevangene beschouwd.
Maar de glimlachende maagd keerde zich naar de beul en zei:
"Raak me niet aan. Ik kwam hier spontaan.
Want hier roept de Stem van de Bruidegom mij.
Die mij uit de hemel uitnodigt voor de eeuwige bruiloft.
Ik heb uw armbanden en kettingen niet nodig.
Alleen als u mij naar het kwaad wilt sleuren, moet u ze mij aandoen.
En dan zouden ze (wellicht) niet nuttig zijn, want mijn Heer God zou ze nutteloos maken,
meer nog dan een linnen draad om de pols van een reus.
Maar om de dood tegemoet te gaan, de vreugde tegemoet, de bruiloft met Christus,
nee, dan zijn uw ketenen nutteloos, mijn broer.
Ik zegen u als u mij het martelaarschap geeft.
Ik ren niet weg. Ik hou van u
en bid voor uw geest.”
Mooi, wit, recht als een lelie.
Agnes was een hemels visioen in het visioen...
De prefect gaf het vonnis,
maar ik heb het niet goed gehoord.
Het leek mij alsof er een kloof was
waarbij ik Agnes uit het oog verloor,
geconcentreerd als ik was op de vele mensen
die zich in de kamer hadden verzameld.
Daarna vond ik de martelares terug, nog mooier en vrolijker.
Voor haar een gouden beeldje van Jupiter en een driepoot.
Aan haar zijde de beul, met zijn zwaard al getrokken.
Het leek alsof ze een laatste poging deden om haar te buigen.
Maar Agnes schudde met sprankelende ogen haar hoofd
en met haar handje duwde zij het beeldje weg.
Ze had het lam niet meer aan zijn voeten,
dat in plaats daarvan in de armen lag
van een huilende Emerentiana.'
Reacties
Een reactie posten