valeriaan 3
Jezus zegt:
'Geloof is een kracht die trekt
en zuiverheid is een lied dat verleidt.
Je hebt het wonder gezien.
Het huwelijk mag geen school van corruptie/bedorvenheid zijn, maar van verheffing.
Wees niet inferieur aan de wilden, die de voortplantingsact niet bederven met nutteloze lusten.
Het huwelijk is een sacrament. Als zodanig is en moet het heilig blijven
om geen heiligschennis te worden.
Maar zelfs als het geen sacrament zou zijn,
is het altijd de meest plechtige daad van het menselijk leven,
welks vruchten je bijna gelijkstellen aan de Schepper van levens,
en als zodanig moet ze, op zijn minst, vervat zijn in een gezonde menselijke moraliteit.
Als dat niet het geval is, wordt ze belediging en lust.
Twee die vanaf het begin op een heilige manier van elkaar houden,
zijn zeldzaam, omdat de samenleving te zeer bedorven is.
Maar het huwelijk is wederzijdse verheffing.
Dat moet zo zijn.
De beste echtgenoot moet een bron van verheffing zijn,
die zich niet beperkt tot zelf goed zijn, maar ook werkt aan het goede in de ander.
Er staat een zinsnede in het Hooglied [1:4]
die de zoete kracht van deugdzaamheid uitlegt:
"Trek mij naar U toe! Achter U zullen wij rennen
naar de geur van Uw parfums."
De geur van deugdzaamheid.
Cecilia gebruikte geen andere.
Zij ging niet met bedreigingen en hooghartigheid richting Valeriaan.
Zij ging, ondergedompeld, als bruid die aan de Koning zou worden voorgesteld,
in haar verdiensten als in evenzovele geurige oliën.
En dáármee sleepte zij Valeriaan naar de goedheid.
"Trek mij naar U toe!"...
zei zij haar hele leven tegen Mij
en vooral toen zij naar de bruiloft ging.
Verloren in Mij, was zij niet meer dan een deel van Christus.
En net zoals in een fragment van een partikel álles van Christus zit,
zo was Ik daar in deze maagd, opererend en heiligend
alsof Ik opnieuw in de straten van de wereld stond.
"Trek mij naar U toe!
Zodat Valeriaan U door mij en ons heen voelt
(hier is de wáre Liefde van de bruid)
en wij zullen achter U aan rennen."
Zij zegt niet alleen:
"...en ik zal achter U aanrennen, omdat ik niet langer kan leven zonder U te voelen."
Maar ze wil dat haar man, samen met haar, naar God rent,
omdat ook hij heilig nostalgisch is naar de geur van Christus.
En ze slaagt.
Als kapitein op een schip dat door zeegolven wordt getroffen - de wereld -
redt ze haar dierbaren en verlaat het schip pas als de haven van vrede al voor hen openstaat.
Dan is haar taak klaar.
Het enige dat rest is andermaal te getuigen van het geloof voorbij het leven.
Er hoeft niet meer gehuild te worden.
Het was haar liefdevolle zorg voor de twee die de marteldood zouden sterven
en die, omdat ze mensen waren, in de verleiding konden komen om het af te zweren.
Nu ze heiligen in God zijn, hoeft zij niet meer te huilen.
Vrede, gebed en uitroep, stille uitroep van geloof:
"Ik geloof in de drie-enige God."
Als je door geloof leeft,
sterf je met een pracht van geloof in je hart en op je lippen.
Als je in zuiverheid leeft, bekeer je zonder veel woorden.
De geur van deugden verandert de wereld.
Niet iedereen bekeert zich.
Maar de besten onder hen doen het.
En dat is genoeg.
Wanneer de daden van mensen bekend zullen zijn,
zal men zien dat meer dan hoogdravende preken
de deugden van heiligen, verspreid over de aarde,
gediend hebben om te heiligen.
Van heiligen:
minnaars van God.'
[23/7/44]
Reacties
Een reactie posten