dierbare vrienden
Jezus zegt:
'Een oprechte vriend hebben!
Is dat niet alsof je een metgezel hebt op je reis?
Alleen gaan is te triest.
Wanneer God een ziel kiest om het slachtoffer te worden van eenzaamheid,
dan wordt Hij zijn metgezel, omdat je niet alleen kunt zijn zonder te buigen.
Het leven is een steile, stenige weg,
vaak onder-broken door kloven en wervelende stromingen.
Adders en doornen schuren en bijten op het ruige pad.
Alleen zijn zou vergaan zijn.
God heeft hiervoor vriendschap geschapen.
In twee, groeien kracht en moed.
Zelfs een held heeft momenten van zwakte.
Als hij maar alleen is, waar leunt hij tegen? Tegen de bramen?
Waar steunt hij op? Op de aspen?
Waar vindt hij rust? In de kolkende stroom?
Of in het donkere ravijn?
Overal zou hij nieuwe wonden vinden en nieuwe gevaren.
Maar daar is de vriend! Zijn borst is leuning,
zijn arm is steun, zijn genegenheid rust.
En de held herwint kracht.
De reiziger trekt weer veilig.
Om de vriendschap te versterken
heb Ik Mijn apostelen ‘vrienden’ willen noemen [Joh.15:15],
en Ik waardeerde deze genegenheid zo zeer, dat Ik in het uur van de pijn
de drie liefsten bij Me wilde hebben in Gethsemane.
Ik vroeg hen om de wacht te houden
en te bidden met Mij, voor Mij...
En ziende dat ze daartoe niet in staat waren,
leed Ik zoveel, dat ik erdoor verzwakt werd,
en daarom vatbaarder voor satanische aanvechtingen.
Eén woord,
als ik één woord had kunnen wisselen,
met vrienden die wakker waren, en begrip hadden voor Mijn toestand,
Ik zou niet zijn flauwgevallen, vóór de Marteling,
in de strijd om Satan af te weren.'
Reacties
Een reactie posten