dierbaar leven
Jezus zegt:
'Het leven liefhebben - een geschenk van God - is een plicht.
Zozeer zelfs dat hij die zichzelf doodt net zo schuldig is als - en méér dan - hij die doodt.
Aangezien hij die doodt geen naastenliefde jegens zijn naaste heeft,
maar wel de verzachtende omstandigheid kan hebben
van een provocatie die hem ongevoelig maakte.
Terwijl degene die zichzelf doodt,
faalt tegenover zichzelf en tegenover God,
die hem het leven gaf zodat hij het kan leven volgens zijn roeping.
Zichzelf doden betekent het geschenk van God van jezelf afscheuren
en het met een kreet van verwensing in het Aangezicht van God slingeren.
Degenen die zelfmoord plegen, wanhopen
aan het hebben van een Vader, een Vriend,
iemand die Goed is.
Wie zelfmoord pleegt, ontkent
elk geloofsdogma en elke geloofsbelijdenis.
Wie zichzelf doodt, ontkent God.
Daarom moeten we het leven koesteren.
Maar hoezeer koesteren?
Door er slaven van te worden?
Nee.
Een goede vriendin, het leven.
Vriendin van het andere. Van het échte leven.
Dat is: van het grote leven.
Dit hier is het kleine leven.
Maar zoals een dienstmaagd haar edeldame van voedsel voorziet,
zo dient en voedt het kleine leven het grote leven,
dat de perfecte jaren bereikt door de zorg
die het kleine leven haar geeft.
Het is net dit kleine leven
dat je de sierlijke mantel geeft om te dragen
wanneer jullie de Heren van het Rijk van het Leven worden.
Het is net dit kleine leven
dat je sterkt met het bittere brood, gedrenkt in sterke azijn, van alledaagse dingen,
en je volwassen maakt en volmaakt om het Leven te bezitten dat nooit eindigt.
Dáárom is het nodig
om dit trieste bestaan van ballingschap en pijn
‘dierbaar’ te noemen.
Het is de oever
op dewelke de vruchten van eeuwige rijkdom rijpen.'
Reacties
Een reactie posten