liever God 4

Jezus zegt:

'Moe van het alleen zijn, vertrapt,

en bevuild door zoveel dat jou niet kon bevredigen

– de mensheid met haar hardheid,

egoïsme en povere menselijke genegenheid, vals, egoïstisch en sensueel,

die jou niet begreep, die niet genoeg kan zijn voor jou -

begon je aan de tronk te denken

die trouw op zijn plaats bleef,

dichtbij jou,

terwijl de andere stengels

– wandelstokken opvouwbaar bij elke wind, niet meer dan wandelstokken –

verscheurd werden door een kracht, mysterieus door jouw onwetendheid op dat moment,

maar waarvan de naam was: Góddelijke Liefde.

Hoeveel moeite, arme Maria,

om te komen tot dat keerpunt

om op te rijzen om de eerste slingering te gooien

rond de stam, zo ruw, zo ruw vanwege jouw zwakheid,

zo lastig om te omhelzen.

Met de tranen

die de pijn van deze hardheid en de vermoeidheid jou ontlokten,

moest je jezelf wassen van al het stof van de mensheid

om wendbaarder en lichter te zijn.

Want stof en modder vormen een korst

en verzwaren je.

Maar hoeveel vreugde, toen je zag

dat je eerste bloem, bloeiend tegen de ruwe stam,

geen klap van menselijke hardheid onderging,

niet verwelkte in het stof,

noch vuil werd in de modder,

maar in staat was te geuren,

haar steun liefkozend,

en bezaaid met dauw,

alleen met verse en zuiverende dauw,

en met robijnrode edelstenen/knoppen

die van boven uit de tronk naar beneden regenden

om jouw bloemkroon mooier en sterker te maken.

Je eerste kroon die gevuld werd met...

de hemel.'

[6/8/44]