cecilia's huwelijk 3
Maria Valtorta:
'Cecilia's stem is als harpmuziek bij het lezen van die bijbelpagina's
en Valeriaan luistert er eerst naar terwijl hij met zijn hoofd op zijn handen zit,
zijn ellebogen op zijn knieën, nog steeds een beetje achterdochtig en ongelovig,
dan laat hij zijn hoofd op de schouder van zijn bruid rusten
en met gesloten ogen luistert hij aandachtig
en als ze stopt, smeekt hij: "Meer, meer!"
Cecilia leest passages uit Mattheüs en Lucas voor,
allemaal bedoeld om de bruidegom steeds meer te overtuigen,
en keert ten slotte terug naar Johannes, van wie ze voorleest vanaf de doop...
Valeriaan huilt nu.
Tranen vallen zonder schokken uit zijn gesloten oogleden.
Cecilia ziet ze en glimlacht, maar hij lijkt het niet op te merken.
Nadat ze de aflevering van de ongelovige Thomas heeft gelezen, zwijgt ze...
En zo blijven ze, de een verzonken in God, de ander in zichzelf,
tot Valeriaan roept: "Ik geloof! Ik geloof het, Cecilia!
Alleen een ware God had deze woorden kunnen zeggen
en op die manier kunnen liefhebben.
Breng mij naar jullie paus.
Ik wil houden van waar jij van houdt.
Ik wil wat jij wilt.
Wees niet meer bang voor mij, Cecilia.
We zullen zijn zoals jij wilt: echtgenoten in God en broer en zus hier.
Laten we gaan, want ik wil het niet uitstellen om te zien wat jij ziet:
de engel over wie je zo openhartig sprak."
En Cecilia staat stralend op,
doet het raam open, schuift de gordijnen opzij
zodat het licht van de nieuwe dag naar binnen kan komen,
en maakt een kruisteken terwijl ze het Pater Noster bidt:
langzaam, langzaam... zodat de bruidegom haar kan volgen,
en dan, met haar hand, maakt ze het teken op het voorhoofd en op het hart,
en ten slotte pakt ze zijn hand en brengt die naar zijn voorhoofd,
naar zijn borst, naar zijn schouders in het kruisteken,
en gaat dan naar buiten
terwijl ze de bruidegom altijd bij de hand houdt
en leidt hem naar het Licht.
Ik zie niets anders.'
[22/7/44]
Reacties
Een reactie posten