lazarus 5
Jezus zegt:
"Niet huilen, Maria!
Ook je Meester lijdt onder de dood van Zijn trouwe vriend.
Maar Ik zeg je: huil niet! Sta op! Kijk me aan!
Denk je dat Ik, die zoveel van je hield,
dit deed zonder een goede reden?
Kun je geloven dat Ik je dit lijden onnodig heb bezorgd?
Kom op! Laten we naar Lazarus gaan.
Waar heb je hem gelaten?"
- "Kom kijken!"
Jezus pakt Maria bij de elleboog en dwingt haar op te staan
dan, haar zo vasthoudend, gaat hij op weg,
naast Martha, die Hem de weg wijst.
Ze gaan naar het einde van de boomgaard.
Het terrein vertoont daar spleten in de rotsen,
want de plaats ligt niet in de vlakte,
en de grond gemaakt is van een kalksteensamenstelling
zoals je in veel regio's van onze Apennijnen ziet.
"Hier, Meester, ligt je vriend begraven,"
zegt Martha, in tranen.
Ze duidt een geplaatste steen aan
- niet zozeer plat of rechtopstaand, maar schuin -
tegen een rotsachtig uitsteeksel.
Jezus kijkt en huilt. Wanneer ze hem zien huilen,
snikken de twee zussen - vooral Maria - nog harder.
- "Verwijder deze steen," beveelt Jezus.
- "Meester, dat kan niet," antwoordt Marthe.
Hij is daar al vier dagen. En je weet aan welke ziekte hij stierf.
Alleen onze liefde kon hem genezen. Nu ruikt hij, ondanks de zalven, al sterk.
Wat wil je dan zien? Zijn rot?"
- "Heb ik je niet verteld dat je, als je gelooft, de Glorie van God zult zien?
Verwijder deze steen. Dat wil ik!"
Bedienden verwijderen de zware steen.
Er verschijnt dan een soort hellende galerij.
Men ziet niets anders...
Jezus kijkt naar omhoog, kruist Zijn armen
en bidt met luide stem, terwijl allen de adem inhouden:
"Vader, Ik dank Jou dat Je naar Mij hebt geluisterd.
Ik wist dat Jij Mij altijd verhoort.
Maar Ik zei het voor de mensen om Mij heen.
Het was voor hen dat Ik handelde zoals ik deed.
Opdat zij kunnen geloven, in Jou, in Mij
en (geloven) dat Jij Mij hebt gestuurd."
Zo blijft Hij een ogenblik, als in extase, in communicatie met de Vader.
Zijn gezicht is getransfigureerd. Het lijkt vergeestelijkt
en zelfs nog helderder te worden.
Het voelt alsof Hij nog groter wordt.
Dan gaat Hij naar de drempel van de galerij,
strekt zijn armen naar voren - terwijl Hij ze tot dan toe gekruisd hield -
en boudt Zijn handen met de handpalmen naar de grond,
Zijn lange handen, waaruit zoveel goeds is gevloeid...
dan roept Hij met krachtige stem, Zijn ogen fonkelend
als vurige saffieren: "Lazarus, kom naar buiten!"
Terwijl Hij loodrecht op de drempel van de grot staat,
echoot Zijn stem in de rotsachtige holte,
en de echo galmt door de tuin.
Ieder voelt een rilling van emotie en kijkt
met bange maar aandachtige ogen naar het bleke gezicht.
Zelfs de twee zussen kijken toe. Martha staat, Maria knielt.
Zonder het te beseffen, houdt zij een deel van Jezus' mantel in haar hand.
In de donkere holte is iets wits en langs zichtbaar.
En hoewel hij in doeken gewikkeld is, en zijn gezicht bedekt heeft,
gaat die die dood was naar de drempel
terwijl Jezus een stap achteruit doet.
Met elke stap die de dode man vooruit zet,
doet Jezus een stap achteruit, waardoor Maria
de sleep van Zijn jas moet loslaten.
[23/3/44]
Reacties
Een reactie posten