hemelvaart maria 1
Maria Valtorta:
'Om het zeer pijnlijke lijden van mijn lichaam te verzachten –
erg ziek, net als tien jaar geleden, niet langer beschikkend over de krachtreserves
die het tien jaar geleden had, het comfort dat het tien jaar geleden had
en het klimaat dat me in staat stelde te overleven –
en het lijden van de de ziel – zo verlaten,
zodra de stem van mijn Jezus ophoudt,
dat ik sterf –
heb/krijg ik een helder en glorieus visioen.
Dat is bij mij nu al uren aanwezig
en verzacht mijn pijn, maakt hem draaglijk voor mij,
zowel de fysieke, die onuitsprekelijk is, als de morele,
nog onbegrijpelijker en onbegrepen door de mensen om mij heen.
Ik zie de glorieuze Hemelvaart van de Heilige Maria.
Ik zie niet waar het begint, ik zou zeggen vanuit een huis
omdat ik als externe toeschouwer zoiets als een kubus zie
bedekt met mortel, alsof het een klein huis is.
Vanaf het dak,
laten we het zo noemen,
kortom uit de top van het huisje
zie ik een schare engelen naar buiten komen.
Lichtgevend, mooi, en ontroerd. Ze zingen of praten niet.
Ze lijken allemaal verzonken in een bezigheid van liefde
waardoor hun gezichten stralen van vreugde.
Ze zijn gebogen als over een opening,
observeren.
Dan spreiden ze hun parelachtige vleugels
en staan in twee rijen.
Hun glimlach groeit en vergroot hun licht
van lelies en parels versmolten met diamanten,
een licht dat dat van een schuchtere dageraad overwint
die net kwam opdagen en die met moeite lijkt te groeien,
ondanks de rust van de dag, misschien omdat dit andere hemelse licht
het ruimschoots overtreft. Ik zou zeggen dat het het absorbeert
zoals het de glans van de laatste sterren absorbeert
en de verste straal van de maan, nog zichtbaar
als een dunne sikkel in de oplichtende hemel.
Het kostte me veel tijd om dit deel van het visioen te beschrijven,
maar het leek [zelf] maar een paar minuten te duren.'
[8/7/44]
Reacties
Een reactie posten