de Zijne zijn 1
10u, Jezus zegt:
'Wees goed en geduldig, Mijn ziel.
Als je goed en geduldig weet te blijven, zal Ik jou een geweldig cadeau geven.
Wat Ik doorheen de eeuwen bij heel weinig mensen heb gedaan.
Overtuig jezelf, Mijn ziel.
Niemand kan van je houden zoals Ik van je hou.
De een faalt en desillusioneert door één ding,
de ander faalt en ont-goochelt door wat anders.
Alleen Ik faal nooit en stel nooit teleur.
Overtuig jezelf, mijn ziel.
De kleine genegenheden en kleine menselijke gemakken
kunnen nuttig zijn voor kleine zielen.
Maar als iemand door God is uitverkoren,
en niet door eigen verdienste, maar als een geschenk
dat vrijelijk wordt gegeven door Hem die dat wil,
niet langer een kleine ziel is en gevoed wordt
met een merg dat het kleintje groot maakt,
dan zijn kleine dingen niet meer nodig.
Dat wil zeggen, die dienen om op te vrolijken, als bloemen langs een pad.
Maar zij zijn - zelfs de meest overvloedige, geurige, mooie bloemen - geen graan dat voedt.
Is het niet waar?
Ze zijn geliefd. Je kijkt naar hen, je glimlacht naar hen, omdat ze puur en goed zijn,
zelfs beter dan dieren, die (nog) altijd beter zijn dan de mens.
Je plukt ze wel eens, om een gezelschap te hebben dat niet verraadt,
en een simpele aanraking, die alleen maar bedoeld is om te troosten.
Je ruikt ze, om de stank te vergeten
die voortkomt uit menselijke lusten,
uit egoïsme, uit leugens.
Niemand houdt zoveel van bloemen
als diegenen die goed en ongelukkig zijn,
die voorbestemd zijn voor een bovenmenselijk lot.
Omdat ze in bloemen woorden van Gods Goedheid lezen
en omdat ze juist in bloemen de goedheid kunnen vinden die ze elders niet vinden,
het gezelschap dat troost zonder bijbedoelingen,
de geur/lieflijkheid die doet denken aan de aura van de hemel.
Maar van bloemen kun je niet leven.
Je hebt brood nodig.
Zo zijn die kleine dingen voor een ‘ware geest’.
Het zijn de bloemen. Verweven ook met vele doornen.
Wat wil je doen! Je wordt geboren op de paden van de aarde.
Daar waar de mens voorbijgaat en vuil wordt van zijn vleselijk pad
en waar Lucifer zijn zaden zaait van haat.
Ze zijn heel anders dan de Bloemen van ‘Mijn’ Paden.
Mijn Tranen en die van Maria hebben hen gebaard.
Mijn Bloed en dat van mijn medeverlossers hebben hen verwekt.
Ook het jouwe, jij slachtofferziel.
Dat zijn eeuwige Bloemen.
Je bereikt hen via een bastion van doornen: de wereld.
Maar dan… O! Dan!
Wat een Vrede!
Ik, die liefheb,
pluk zo nu en dan een van deze Bloemen van Mij,
en Ik breng ze jou, voorbij/aan de overkant van het bolwerk
omdat Ik je niet wil zien huilen zonder dat je troost van Mij krijgt,
Ik die weet wat de pijn is van verlosser te zijn en onbemind.
Overtuig jezelf, Mijn ziel.
Je bent geen vrouw meer.
Jij bent Mijn…
niet dienares niet zoals jij dat zegt,
niet slavin zoals jij beweert,
maar “Bruid”!
En alleen de Bruidegom kan jou begrijpen,
van je houden en je die gemakken geven
waar je echt voldoende aan hebt.
Kop op, dan! Kom!
Waar kun je een borst vinden die een veiliger kussen is dan die van Mij?
Waar een cirkel van armen die jou een veiliger toevluchtsoord biedt?
Waar een mond die je woorden toespreekt en je weet te kussen
zoeter dan met Mijn Mond?
Waar een hart dat zijn slagen weet te ritmeren met die van jou,
dat lijdt als jij lijdt, blij is als jij blij bent,
zoals het Mijne dat doet?
Kom dan. Hier!
Van hier komen de zoete kwellingen
die je pijn doen om jou Mijn crucifix-imprint te geven
en de zoete stromen van vuur
die je verteren om je puur naar de hemel te brengen.
Van hier is het billijk
dat ook de zoete golven van liefde tevoorschijn komen
om je onder te dompelen in een zoetheid die alle bittere wonden van mensen geneest.
Nee, de Mijne hoeven niet [door artsen] behandeld te worden.
Dat zou neerkomen op het vernietigen van het mooiste geschenk
dat een ziel kan ontvangen.
Maar zeg:
wat is de pijn van Mijn wonden?
Spasmen waar je gek van wordt? Nee.
Het zijn spasmen die de intelligentie en kracht vergroten.
Alleen menselijke wonden doen werkelijk pijn
omdat hun pijl besprenkeld is met het gif van haat.
Mijn pijlen hebben, er bovenop, de honing van liefde
en 'nel ferire indìano'/in de verwonding Indisch(e kruiden??)
Mijn Vrede met jouw pijn!'
[5/7/44]
Reacties
Een reactie posten